O CONVERSE NEGRO QUE SE NAMORA DO CONVERSE ROSA

Ola eu chámome Rosa e son un converse de cor rosa. Eu son o converse de Montse. Estou desexando marchar desta casa, porque os pés de Montse son moi borde. Estou pensando en marchar hoxe mesmo pola ventá que deixaron aberta, para que ventile a habitación. De feito vou saltar agora mesmo por ela e chegarei a rúa. UNHA, DÚAS, TRES!!!! SALTO!!! AAAAHH!!

Bueno pois o golpe non foi tan forte. Anda mira, hai moitos converses por ai soltos, e sen dono ou dona. Por ai pasa un converse negro moi guapo, que ten os cordóns negros con carabelas brancas, Vou falar con el.

-Ola, eu chámome Rosa, e ti?

- Ola, eu chámome Negro, e como ves son un converse de cor negro.

- Eu son de cor rosa e cos cordóns brancos. E acabo de escapar da casa da miña dona Montse, Sabes onde ai algún local de alugueiro?

- Non, e que eu acabo de irme da casa do meu dono Nacho.

- Que che parece se buscamos locais xuntos?

- Bueno, vale.

Así foi como coñecín a Negro e comezamos a camiñar. E eu pregunteille:

- Oe, e ti por que escapaches da túa casa?

- Non sei, é que Nacho fai tempo que non me utiliza, e pensei que xa se olvidara de min, e ti?

- Eu escapei porque os pés de Montse son moi bordes e como hoxe non me utilizou, e deixou a venta aberta aproveitei a ocasión e saltei.

- E non te fixeches dano?

- non, non me manquei moito, só me ferín no lateral un pouquiño.

ANDA!! Mira ese cartel- berrei eu

BAILE DE CONVERSES!

CONCURSO DE BAILE:

SE GAÑAS LEVAS UN

PREMIO DE: 100EUROS!!!

- Concursamos?- pregunteille eu

- Pois vale!

- Que hora é?

- Son as oito en punto.

-Pois vamos indo para inscribirnos.

Así foi como participamos, gañamos os cen euros, namoreime del. Fixémonos mozos e bicoume. Pasámolo súper-mega-hiper-xenial.

(Isto debeu de ser cousa de cupido, que nos lanzou unha das súas frechas. Ja, ja, ja!!)

CARAPUCHIÑA VERMELLA

Unha casiña pequena no medio do bosque. Na cociña unha nena coa súa nai

NAI: carapuchiña!!, lévalle estes chinchos a túa avoíña que está enfermiña.

CARAPUCHIÑA: bueno..., vale..., pero tesme que dar diñeiro para ir de compras con Mercediñas.

NAI: bueno..., vale..., pero tes que ir agora mesmo.

CARAPUCHIÑA: pois vale.

NAI: pero ten moito coidado co lobo.

CARAPUCHIÑA: tranquila mamá..., que non me vai pasar nada!!!

Un bosque con moitas árbores e flores. No centro camiñando carapuchiña. De súpeto aparece un lobo con chupa, gafas de sol e montado nunha moto de marca Vespa.

LOBO: ola bonita, apeteceríache vir a tomar unha copa comigo?

CARAPUCHIÑA:non que lle teño que levar estes chinchos a miña avoa.

LOBO: e iso que máis da déixaos por ai e marchamos.

CARAPUCHIÑA: déixame en paz e vaite!

Carapuchiña segue camiñando e desaparece do escenario.

LOBO: (dirixíndose ao público) Terei que buscar a súa avoa e escondela, así non terá escusa para vir comigo. E como eu vou en moto está claro que chegarei antes que ela.

Unha casiña antiga feita de pedra, con moitas fotografías ao seu redor.

Na cama unha avoíña. De súpeto petan a porta.

AVOA: quen é?

LOBO: (con voz aguda) son eu carapuchiña.

AVOA: (cun pao na man e levantada da cama) pasa, pasa.

Cando entra o lobo a avoa persígueo ata fora do escenario.

Despois duns intres entra un cazador e déitase na cama

De súpeto entra carapuchiña pola porta.

CARAPUCHIÑA: mira avoíña!!! Tráioche estes chinchos

CAZADOR: (sobresaltado) ai!! Ola carapuchiña, déixaos ai na mesa e podes irte.

CARAPUCHIÑA: (estrañada) Avoíña, por que tes bigote?

CAZADOR: e que esta semana non me afeitei.

CARAPUCHIÑA: (estrañada e sobresaltada) ti non es a avoíña!! Ti es o cazador!!

CAZADOR: si, síntoo, pero e que estaba moi cansado.

CARAPUCHIÑA: donde está a miña avoíña?

De súpeto entra a avoíña pola porta moi fatigada.

AVOA:que fas aquí carapuchiña?

CARAPUCHIÑA: vinche a traer estes chinchos avoa.

AVOA: Moitas gracias. Veña!! Xa que estades aquí invítovos a comer estes chinchos a ti e máis ao cazador.

Así foi como quedaron os tres dándose unha pancada de chinchos.

FIN

O MISTERIO DO HOME QUE COMÍA ACEITUNAS

Todo empezou aquel sábado pola mañá, cando a Señora Anabel se deu conta do que estaba pasando. Deuse conta de que hai uns días están desaparecendo as aceitunas máis prezadas para esa familia. Veredes e que as aceitunas nesa casa son moi prezadas xa que todos os residentes desa casa encántalles as aceitunas e nadie as pode comer excepto eles,son sagradas.Bueno, a verdade é que alguén as estaba comendo, pero non era nadie da familia, xa que estaban controladas polo maiordomo Richard. Desconfiaban de que puideran haber entrado os ratos. Pero chamaron a un exterminador e non atoparon ningún rastro de ratos. Anabel decidiu chamar a un detective experto en roubos. O detective non encontraba ningunha sobre quen as había roubado, porque só atopaba as pegadas de Richard, que era o que repartía as aceitunas, así que non deu atopada a resposta. Anabel estaba moi preocupada porque tal e como lle roubaban as aceitunas podíanlle roubar outras cousas, Richard seguía afirmando que el non había visto sacar máis aceitunas das que sacaba el. Anabel comezou a sospeitar de que era Richard quen roubaba as aceitunas. Volveu a chamar ao detective para que averiguara se era Richard o que roubaba. E así foi, o que roubaba era Richard. Así que Richard acabou cobrando un paquete de aceitunas por día.

FIN

GOLPE DE ESTADO EN 1ºB

En primeiro be todos somos revolucionadores. Todos facemos moito ruído, e non lle facemos nin caso a delegada nin a subdelegada. Elas grítannos para que paremos, pero nos non lle facemos caso. Bueno, a verdade é que eu non fago moito balbordo, pero hai tres ou catro que si fan moito balbordo. Fano todos os días, e cada día peor. A delegada, Nahir, e a subdelegada, Antía xa non saben que facer para que nos calemos. Xúntase todos os recreos para chegar a un acordo, sobre que facer para que nos calemos dunha vez por todas. Fixeron fixeron varias cousas para que nos calaramos, por exemplo:

- Berrarnos todo o tempo para que nos calemos.

- Non facernos caso.

Pero ningunha de esas funcionou. Agora releváronse contra nos. E o que fixeron foi:

- Avisarémosvos unha vez, e se non nos facedes caso apuntámoste directamente.

E así a clase non é que funcione oi ben, pero polo menos pedímoslles permiso para todo. Espero que así vaia mellor.

FIN

AS AVENTURAS DA ARAÑA ATÓMICA

Ola eu chámome Karina. Eu son un pouco rara, si, si, rara. Bueno vouvos contar por que. Pois a cuestión é que teño unha mascota moi rara. Si, si, rara rara. Veredes e que é unha araña. E púxenlle o nome de Atómica. Púxenlle ese nome porque cando a atopei estaba comendo !dúas moscas! Por iso se me ocurriu chamarlle Atómica . Bueno a o que íamos, a miña araña viviu moitas aventuras, a parte da das moscas. Se queredes cóntovos algunhas delas. Bueno de todos modos vouvos contar. Unha delas foi un día despois de atopala, cando a metín no terrario. Pois ela alí non se sentía moi cómoda que digamos, o problema era que estaba acostumada a vivir no bosque. Pois ben, ela andaba dun lado para outro, pero non atopaba por onde saír. Todo o ocorrido ocurriu aquela noite. Pois ela atopara por onde saír e, por suposto, saíu. A mañá seguinte, eu, estaba moi preocupada, pensando que podía saír pola ventá. Aquel día tocaba limpeza xeral. Estabamos todos tranquilamente cando de repente...

- AAAAAAH!!! Aquí hai unha araña!!!!!

Eu fun correndo para ver se era Atómica, e así foi, era Atómica. Esta aventura foi unha das máis perigosas que vivimos, xa que por pouco a miña nai a Pisa.

Agora vouvos contar a última aventura que sufriu. Pois ben, o que pasou foi que a miña araña encantáballe comer. E o que máis lle gustaba era o chocolate, e claro, ao comer chocolate púñase moi nerviosa. Un día, como quería comer, escapou do terrario e atopou o chocolate que había enrriba da mesa. Cando a miña nai se deu de conta, por pouco nos mata ás dúas. Bueno e despois destas historias xa non teño nada máis que contarvos, así que nos vemos cando teña máis historias que contarvos.

FIN

O LOBO ROSA

Había unha vez un lobo. Ese lobo era rosa e por iso os seus compañeiros ríanse del dicíndolle:

- Mira ese lobo rosa!!!

-Nunca atopará moza!!!!

O lobo rosa andaba moi triste.

Chegou a primaveira, e con ela a época de ter moza. Aquel mesmo día chegou unha manada de lobas, e unha delass, a máisa guapa, era rosa. Todos admiraban aquela prciosidade, pero ela só se fixaba no noso lobo. Pero o noso lobo pensaba que ela nunca se fixaría nel, e ao mesmo tempo a loba pensaba que el nunca se fixaría nela. Un día o lobo máis aposto da manada achegouse a nosa loba, pero ela rechazouno. E así foi como foi rechazando un por un menos ao lobo rosa. El andaba polo bosque moi recaido. Nunca se achegaba a ela. Un día ela decidiu achegarse a el, así comezaron a falar, a falar e a falar ata que acabaron por se decidiren a ser mozos. Dende aquela os outros lobos tiveron moita moita envexa, pero tamén respeto. E nunca máis nadie se volveu meter co lobo rosa. E tamén foi o xefe da manada xunto coa súa moza.

FIN

CANCIÓN EN GALEGO

NOS CANEIROS

Ai,, Pepiño, adiós, ai Pepiño , adiós,

ai Pepiño, por Díos non te vaias;

quédate con nos quédate con nos,

non te vaias afogar na praia. (BIS)

Ai Sálvora, ai San Vicente.

Ai Sálvora, ai San Vicente.

Ai Sálvora, ai San Vicente,

as nenas bonitas hainas en Mourente.

Ai Sálvora , ai San Vicente,

as nenas bonitas hainas en Mourente.

Ai, Pepiño, adiós, ai Pepiño , adiós... (BIS)

Ai Sálvora, ai San Vicente

Ai Sálvora, adiós Mourente..

Ai Sálvora, ollos da ría,

para boas mozas en Vilagarcía.

Ai Sálvora, ollos da ría,

para boas mozas en Vilagarcía.

Ai, Pepiño, adiós, ai Pepiño , adiós... (BIS)

Ai Sálvora, vento norteiro.

Ai Sálvora, meu compañeiro,.

Ai Sálvora, vento ventiño

xa están as rapazas ne punta de Arguiño.

Ai Sálvora, vento ventiño

xa están as rapazas ne punta de Arguiño.