As miñas rosas
Son moi fermosas,
Teñen aos seus mozos
moi, moi espiñosos.
Son tan larpeiras
Que ata comen leiras,
¡Tamén comen laranxeiras!
Pero non moi lixeiras.
Cando quedan moi cheas
Parecen moi, moi feas
De aí veñen as loitas
Cando se xuntan moitas.
E aquí acaba a historia
Con moita euforia
Para que quede na memoria
E non se faga escoria.
No hay comentarios:
Publicar un comentario